سبک معماری بیونیک به عنوان یک رویکرد نوین در معماری، به همراه دانش‌های فنی و علوم زیستی در طراحی و ساخت سازه‌ها و ساختمان‌ها به‌کار می‌رود. این سبک معماری بر پایه شناخت فرآیندهای زیستی و مطالعه ساختارها و عملکردهای طبیعی مانند پرندگان، حیوانات دریایی و گیاهان بنا شده است.
در این سبک معماری، از روش‌های طبیعی و سازه‌هایی که در طبیعت پیدا می‌شوند برای طراحی و ساخت استفاده می‌شود. برای مثال، در ساختمان‌های بیونیک، از ساختارهایی مانند الگوی پرندگان برای طراحی خطوط جریان هوایی در سیستم تهویه هوا استفاده می‌شود. همچنین، از ساختارهایی مانند ستون‌های پرنده برای طراحی سازه‌های بلند و باربر استفاده می‌شود.
استفاده از سبک معماری بیونیک به‌دلیل بهره‌مندی از طرح‌های طبیعی و بهینه، منجر به ساختمان‌هایی با انرژی کمتر و با بهره‌وری بیشتر شده است. همچنین، در طراحی ساختمان‌های بیونیک، در نظر گرفتن عواملی مانند پایداری و پذیرش سازه‌ها در محیط زیست، اهمیت زیادی دارد.